Meerdere leden van onze mooie vereniging hadden zich aangemeld. Velen de halve, en wel 5 of 6 lopers voor de hele.

Echter 2 maanden voor de loop bleken Femke, Baukje en Jan overgebleven te zijn. Alles moet namelijk kloppen. Prive, tijd, gemoedstoestand en vooral het lichaam moeten in balans zijn.

Baukje ging voor haar 1^e, Femke voor haar 2^e, en Jan voor zijn tiende en laatste marathon.

De dames hadden een strak loopschema van Ed gekregen, en Jan klopte dit keer bij looptrainer Bauke aan, waarbij voorzichtig gestart moest worden vanwege een opspelende achillespees.

Femke en Baukje gingen in augustus al voortvarend van start. En voor ze het wisten kwamen de eerste duurlopen al in beeld. 25 km, 30, en een verdwaalde 34 km. Dit ging de dames moeiteloos af.

Vaak samen lopen, onderweg een bak koffie in het mooie Lauwersoog, en weer door. Jan hobbelde vrolijk mee, wist zijn grenzen, en korte vaak als veiligheid de route ietwat is : Niet forceren was het motto. Langs vele kale dijken, en vogelland gelopen, om maar het saaie parcours na te bootsen.

Eindelijk : Het was vrijdag 5 november, samen met partners en supporters de boot genomen vanuit Harlingen. Daar kwam de eerste teleurstelling al op de heenreis voor Femke en Baukje : Jan gaf aan geen 42 km te gaan lopen: De achillespees bleef hem toch plagen, en het verstand moest plaats maken voor emotie. Punt uit.

Betraande en beteuterde gezichtjes maakte al snel plaats voor een voorzichtig glimlachje : Jan gaf aan de windhaas te spelen op de meest winderige stukken van het parcours.

Op zondag was het zo ver : Piet P. (P van prutser weet ik nu…) gaf aan veel wind, maar ook volop zon en een heerlijk temperatuurtje : Korte broekenweer dus!! Vanwege de harde wind in combinatie met hoog water gaf de organisatie in de ochtend al een nieuwsbericht : Het strand ligt er voor het eerst in de historie uit !! Opluchting alom, echter toen wisten we nog niet wat we nu wisten.

Om 12 uur hebben we samen eerst de lopers van de halve marathon aangemoedigd, en daarna zachtjes naar het startvak gegaan. Om 12.40 los !! Rustig op een tempo van 6.30 allen vertrokken, volgens schema dus. Windje in de rug, zonnetje erbij, wat wil je meer. Echter de bezemwagen reed zo kort op ons, dacht we dachten : We gaan niet hard genoeg. Dus toch ietwat versnellen. Echter de bezemwagen bleef er kort op. Lastig dus. Voelt niet fijn. Maar toch door.
In no-time dus in het dorpje Midsland. Daar minder publiek en trommelaars dan we gewend waren als voorheen bij de halve marathon
Op het eind van de straat (dus na 8 km) haakte Jan af : Die ging naar zijn huisje. En beloofde straks weer aan te sluiten voor zijn haastaak (van 17 km) na zijn rustpauze.

Femke en Baukje gingen gestaag verder, op naar Oostereind, het uiteinde van Terschelling.

Daar begon echter het weer al om te slaan, Zon maakte plaats voor miezerbuitjes. En de wind begon aan te trekken. Niet goed voor het moraal. Na Oostereind keerde men al om, en nu met de neus naar het Westen, maar ook gelijk vol in de wind.

Na de 21 km gepasseerd te hebben werd miezer echte regen. En de temperatuur kakte ook in : Bij buien richting de 5 graden !!
Femke kreeg het al wat zwaarder : Zij is gebaat bij gezelligheid om haar heen : echter hier op deze doodsaaie stukken niets anders dan bomen, struiken en verder niets. Baukje was beter bestand tegen deze elementen : Zij hield de pas erin. Na 21 km begon zij ook uit te lopen op loopmaatje Femke : Een lastig moment : Ga ik door of blijf ik steunen ? Baukje rekende door : Bij de 24 km komt als het goed is de haas uit zijn holletje : En dan kwam uit! Haas Jan ging Femke uit de wind houden, en Baukje ging er als een haas vandoor. Opgelost.
Gesteund door haar man Albert op de fiets, die na zijn eigen halve marathon gewoon deze taak er nog ff bij deed. De laatste 5 a 6 km wist Baukje nog te versnellen, een lichte sprint nog op de rode loper, en perste er bij de Brandaris een prachtige 4.33.21 uit!! Chapoo!!

Ondertussen ging de marteltocht bij Femke verder. Haas Jan praatte op haar is. Manlief Ids en zijn maat Ron fietste ook mee. Jasje aan, jasje uit. Mutsje op, mutsje af. Weer een bui, gelukkig nu met hagel, een beetje afwisseling. Na 33 km bij de verzorging nabij het strand was daar een kantelpunt : Door of niet ? Wat is wijs en verstandig ? Nog geen motoragent te zien.  
Het wordt door : Niet voor niets zo lang en hard getraind. Na een kwartier gelukkig het bos bereikt. Minder wind. Echter wel akelig somber en donker. Jan praatte Femke moed in met kreten als : “Je loopt nog geweldig”, “borst vooruit, kin omhoog” en de altijd pakkende tekst : Niet zeiken, doorlopen!! Dit leverde de haas de welgemeende uitspatting : HOU JE BEK!! op. Femke moest dus heel diep gaan, maar gelukkig aan dit donkere bos kwam ook een eind. Good-old Jan Kooistra gloorde aan de horizon, en de Brandaris gaf letterlijk en figuurlijk verlichting. Nog een laatste kilometer, de kroegentocht op de rode loper naar de finish.

Onder de oorverdovende muzikale dreunen van het zeer toepasselijke nummer “Its a highway to hell” en luide aanmoedigen van de halve marathonlopers van onze Loopgroep kon zij nog voor de limiet zich over de finish drukken : 4.51.48.

Wat een marteltocht, wat een baggerweer, en ongekend veel buien. Hels dus.

De eerste woorden waren ook : Dit NOOIT meer !! Maar zoals de marathonwet luid : Na een week bijtrekken, denk je : Het was toch wel geweldig, wanneer is de volgende ??

Jan klokte dezelfde tijd als Femke, mocht 3 dagen zich verkneukelen dat ie in de uitslagen stond vermeld. Echter de webcam van Oosterend maakte terecht een einde aan deze illusie : Uit de uitslagen geschrapt, zonder pardon. En misschien wel terecht.

Ere wie ere toekomt : De dames Femke en Baukje hebben beide zich een waardige afvaardiging van de Loopgroep Dokkum getoond, zeker met deze erbarmelijke omstandigheden. Jullie mogen oprecht BERE-trots zijn!!

JB